محمد بزمی استرآبادی
اثر آفرينان استرآباد و جرجان (استان گلستان)
قرن 10هـ.ق.
تذکره‌ها و منابع شرح‌حال‌نگاري، «بزمي» را از ادبا و شعراي «استرآباد» برشمرده و ديواني را به او نسبت داده‌اند. اما «آقابزرگ»، معتقد است که ديوان وي برجاي نمانده و به همين جهت تعبير «ديوان او شعره» را براي وي به کار برده است.
اين در حالي است که نويسندگان «اثرآفرينان»، با جزم و يقين، ديواني را براي وي ثبت کرده‌اند.
«فرخ‌زاد خان‌خليلي»، در کتاب جهان تاريخ، «محمد بزمي» را «خواجه غياث‌الدين محمد آصفي استرآبادي» ناميده است. او هيچ منبعي را براي مطالب خود ارايه نکرده است. ليکن از توصيفي که درباره‌ي اين شاعر به دست داده و نمونه‌ي شعري که آورده است، نشان مي‌دهد که منظورش بزمي استرآبادي است.
در هر حال، بزمي از شعرايي است که گويا در ساخت دوبيتي مهارت ويژه داشت. هم‌چنين بزمي را شاعري شوخ طبع توصيف کرده‌اند.
مرگ بزمي با اختلاف نقل شده است. برخي معتقدند که وي به خاطر شوخ طبعي کشته شده است. برخي ديگر از منابع، مرگ او را قتل به دست افغان‌ها ثبت کرده‌اند.
هم‌چنين برخي منابع تخلّص وي را «برقي» نوشته‌اند و مرگش را به سال 950هـ.ق دانسته‌اند.
آثار:
نسخههاي خطي:
هيچ نسخهي خطي به دست نيامد.
نسخههاي چاپي:
چاپ نشده است.
منابع:
آتشکده‌ي آذر 2/778؛ اثر آفرينان 2/59؛ تاريخ نظم و نثر در ايران 1/518؛ تذکره‌ي روز روشن 108؛ تذکره‌ي مجمع الخواص 229؛ جهان تاريخ 1/276؛ الذريعة 9/133-134؛ شعراي مازندران و گرگان 51؛ شمع انجمن 88؛ تذکره‌ي صبح گلشن 62؛ فرهنگ سخنوران 134؛ قاموس الاعلام 2/1307؛ گلزار جاويدان 1/207؛ لغت‌نامه‌ي دهخدا (ذيل بزمي) 1046-1047؛ نتايج الافکار 102.